گر كه شوم انتخاب، فيل هوا مي كنم
بهرِ همه مردمان، برج بنا مي كنم

مي شكنم شاخِ غول، مُفت، نه با زورِ پول
از اوتاوا، تا سئول، بنده شنا مي كنم

مي پزم آشِ انار، چاشني آن خاويار
صحبتِ دوغ و خيار، در همه جا مي كنم

تا ببرد بر تو رشك، ريزد از اين رشك، اشك
پيش رقيبِ تو، كشك، تويِ غذا مي كنم

چون دو هزارو سه شد، ليف كم از كيسه شد
وضع رقيبان «سه» شد، بنده صفا مي كنم!

نامِ مرا، اي عزيز! گر بنويسي تميز
من به جهان، از پريز، برق عطا مي كنم

مي دهمت يك رطب، تا كه بكوبي به لب
بعد تو را روز و شب، بنده دعا مي كنم

اي كه تو مردِ رهي، راي به من گر دهي
قدَّ تو سروِ سهي، چهره، سها مي كنم

اي گل من، اي صدوق! مي دهمت من حقوق
بعد كمي حقَّ بوق بر تو ادا مي كنم

مي كشم هر كوچه، گاز، مي شود ارزان، پياز
مي زنم آهنگ جاز، شور و نوا مي كنم

باز كنم بختِ تو، تازه كنم رختِ تو
نرم كنم سختِ تو، بين كه چه ها مي كنم

گر بدهي راي را دينِ تو گردد ادا
جيبِ تو را اين هوا «!» پُر ز قاقا مي كنم

«آرش» اگر اين ميان خواست گشايد دهان
بر دهنش بي گمان، مشت رها مي كنم